1. Вовед

Егото е најголемата пречка во нашата духовна пракса. Додека многу од нас имаат некоја идеја за тоа што е его, многумина не знаат дека подвоеноста е главниот вид на егото. Подвоеноста значи да се има чувство дека ние сме оние кои што работиме. Кога земаме да работиме некоја активност од подвоеност, тоа значи дека чувствуваме дека ние ја работиме таа активност, наместо да сфатиме дека Бог работи се и да ја предадеме нашата активност на Бога. Со други зборови, ние мислиме дека можеме се да сработиме сами. На пример, чувството дека го поседуваме домот, дека го поседуваме автомобилот, дека работиме да заработиме за живот, и така натаму.

Предавањето на подвоеноста (чувството дека јас нешто работам) е многу важна духовна пракса. Тоа помага да се развие состојба на поврзаност со Бога, во која чувствуваме дека во реалноста ние ништо не работиме и дека всушност Бог работи се.

2. Како се развива егото на подвоеност (чувство дека јас нешто работам)?

Егото на подвоеност, всушност се појавило поради тековната универзална тенденција, дека ја бараме среќата и ја избегнуваме несреќата. Во изминатите епохи, кога луѓето биле духовно почисти, подвоеноста била пониска и биле во состојба на преданост на Бога во која чувствувале дека Бог работи се. Како времето минувало, луѓето почнале да ја губат својата природна состојба на комуникација со Бога и тргнале да ја бараат среќата и да ја избегнуваат несреќата, користејќи ја својата слободна волја. Како резултат на тоа, луѓето почнале да чувствуваат дека тие прават некоја акција, и полека се развило суптилно чувство на подвоеност.

Бидејќи подвоеноста се развила, сме почнале се повеќе да се потпираме врз самите себе, отколку на Бога. Бог ни го дава токму она што ни е потребно, доколку му се предадеме. Од друга страна, потпирањето на себе не води кон грешки. Од кога сме почнале да се потпираме врз самите себе, сме почнале да правиме грешки кои создале и зајакнале погрешни импресии во нашиот ум. Ова на крајот довело до развивање до недостатоци на карактерот на личноста како што се:  нетрпеливост, страв, загриженост, брзање, суровост, претерано размислување, негативно размислување, перфекционизам, итн. Умот трошел огромна енергија во обидите да ги разреши ситуациите надвор од својот капацитет и во одржување на многубројните мисли, така да нашиот капацитет се намалил и ние сме почнале да сме подложни на ситуации исполнети со стрес. Тоа не довело до сегашната состојба во која што светот денес се наоѓа, каде што повеќето луѓе ги преземаат своите акции врз себе од чувството на подвоеност и нивото на незадоволство е во константен пораст.

3. Зошто би сакале его подвоеноста да ја предадеме на Бога?

Бидејќи ние природно сме ја преземале подвоеноста за нашите постапки, можеби не е јасно зошто би сакале да ја предадеме. Еден интересен факт е дека, отсуството на подвоеноста е клучно за успехот на било која активност. За да се изврши секоја активност правилно, потребно е да постои мир и преданост. За подобро да го разбереме ова, да земеме пример со музичарот кој што свири виолина, гимнастичарот и говорникот. Ниту еден од овие луѓе не може да ја изведе својата активност како што треба, ако постои подвоеност и стрес. Ако постои стрес, виолинистот нема да свири добро, гимнастичарот ќе падне во текот на скокот, а говорникот ќе направи грешка во говорот.

Сите многу успешни музичари, атлетичари и говорници се однесуваат смирено. На некој начин ја предале контролата над своите активности и делумно се поврзани со нив, така да активноста доаѓа од нив одвнатре по автоматизам. Поради тоа се во состојба да ги вршат некои од своите активности беспрекорно.

Како што трагачот духовно напредува, почнува да се идентификува се повеќе со Божествениот принцип во себе, а се помалку со петте сетила, умот и интелектот. Како музичарот, гимнастичарот и говорник, и трагачот ја врши активноста на смирен начин и неговите дела стануваат плодни, и со многу малку труд. Во тешките ситуации трагачот не е загрижен и наместо тоа, тој има вера во Бога и е безгрижен. Тајната за ова е во предавањето на Бога, што резултира со мала подвоеност.

Од световна и духовна перспектива, корисно е да се намали и надмине подвоеноста, затоа што и двете, световната и духовната перспектива, се случуваат на најдобар можен начин кога подвоеноста е ниска. Тоа значи дека ние можеме да ги постигнеме своите цели, било световни или духовни, кога подвоеноста (чувството дека јас нешто работам) е ниска.

4. Како ја препознаваме и ја надминуваме его подвоеноста (чувството дека јас нешто работам)?

Подвоеноста се доживува кога некој ќе има искуство на психолошка среќа или несреќа. Мислите како што се: „Добро ми оди оваа работа“, „Другите ќе ми се восхитуваат“, „Мора да сум способен, затоа што оваа активност ја вршам ефикасно“, итн. Ние доживуваме среќа кога мислиме на овој начин, но ова навистина се случува затоа што чувствуваме подвоеност, те. дека ние нешто сме направиле. Ако погледнеме во себе кога ќе доживееме среќа, многу пати ќе го забележиме присуството на овие суптилни мисли.

Во исто време доживуваме несреќа, исто така поради подвоеноста. Мислите како што се: “Другите треба да ме разберат”, “Не можам да ја поднесам оваа ситуација”, “Заслужувам подобро”, итн., настануваат исто така од чувството на подвоеност.

Со други зборови, подвоеноста можеме да ја препознаеме во сите наши активности кога ќе доживееме среќа или несреќа како резултат на тие (наши) активности.

Со тоа се наметнува прашањето, како можеме да ја надминеме подвоеноста? Всушност, повеќето од нас не знаат како да направат нешто без подвоеност, затоа што низ многу животи сме работеле на тој начин. Дури и мислата: „Јас ќе го надминам чувството на подвоеност од Бога“ е настаната поради подвоеноста. Сепак постојат неколку чекори кои што трагачот може да ги практикува, за да ја надмине подвоеноста:

1. Подвоеноста може да се надмине со предавањето на Бога. Можеме да почнеме со мали работи, молејќи го Бога да не научи како да ги направиме. На пример, можеме да го прашаме Бога како да ја исчистиме нашата соба, или како да го користиме компјутерот за да се случи нашата духовна пракса. Подвоеноста е вкоренета дури и во малите задачи, и преку барањето на Божјата помош во тие задачи трагачот учи да се предаде.  Подоцна трагачот е способен да се предаде во многу посложени задачи како што е пишување извештаи или водење на сатсанзи.
2. Подвоеноста може да се надмине со предавање на среќата и несреќата на Бога. Полесно е да се предаде несреќата отколку среќата, затоа што умот е врзан за доживувањето на среќата. Трагачот може да научи да ја предаде несреќата, со прифаќање на тешките ситуации во животот со кои се соочува, барајќи и прифаќајќи ја Божјата помош во нив. Трагачот може да го моли Бога да го научи да врши духовна пракса во тие ситуации, и кога тешкотијата ќе помине, трагачот може да му изрази благодарност на Бога за помошта во таа ситуација. На пример, трагачот ја изгубил работата. Тој може позитивно да се соочи со дадената ситуација, молејќи го Бога да го научи како да врши духовна пракса во таа ситуација и потоа да му ја предаде на Бога, без оглед на тоа дали добил работа или не. Кога трагачот се предава на овој начин, Бог води сметка за него и му го дава она што му е потребно за да неговата духовна пракса се случува. Со тоа што ќе се соочиме со тешкотиите, на тој начин ние стануваме безгрижни и ситуациите се решаваат со леснотија. Верата исто така расте кога ни е покажано дека ситуацијата може да се реши со потпирањето и предавањето на Бога.
3. На крајот, трагачот треба да научи да ја предаде и среќата исто како и несреќата, за да ја надмине подвоеноста. Бидејќи ова не е лесно да се направи, тоа се случува во една подоцнежна фаза на духовна пракса. Како што трагачот напредува тој доживува повеќе духовна емоција (бав) и блаженство (ананд). Како што ова се случува, трагачот почнува да согледува дека овие искуства обезбедуваат многу повеќе задоволства и психолошка среќа. Трагачот вложува труд за да ја зголеми духовната пракса, за да неговата духовна емоција и количината на блаженство што ја чувствува се зголеми, а врзаноста за среќата автоматски се намалува. Трагачот исто така може во својот ум константно да втиснува импресии, дека целта на духовната пракса е да се искуси духовна емоција и блаженство, а не да се искусува среќа. Ова прави полесно умот да ја надмине навиката да бара среќа.

Во прилог на ова погоре, можат да се направат напори, да се зголемат сите аспекти на духовната пракса, вклучувајќи го пеењето, присуствување на сатсанзи, и вршење сатсева. Со зголемување на духовната пракса, лицето почнува да го доживува Бога одвнатре а тоа го прави многу по природно предавањето на подвоеноста на Бога.

5. Во врска со предавањето на Бога

Да резимираме. Подвоеноста (чувството дека јас нешто работам) е состојба кога мислиме дека ние сме тие кога ги изведуваме акциите, а не Бог. Поради подвоеноста ние стануваме заробеници во циклусот на постојано доживување на среќа и несреќа и ова ни прави тешкотии да го почувствуваме блаженството и Бога во нас. Како резултат на тоа се развиваат недостатоци на карактерот и егото. Со вложување на труд да ја надминеме подвоеноста, ние сме во состојба да напредуваме кон нашата цел во духовната пракса – Богоспознание.

Следува личното искуство на трагачот од Србија, Дејан Глешчиќ кој може да ги мотивира трагачите да вложат напор за да ја намалат подвоеноста:

“Се чувствував стресно поради некои ситуации во животот и работата. Кога почнав да преземам мерки за духовно исцелување, неочекувано почнав да плачам. Од тој момент почнав да доживувам дека Бог го контролира телото, му дава енергија на умот и ги контролира мислите и интелектот. Чувствував дека дури и дишењето го извршува Бога и дека ништо што се случува не е резултат на мојот труд. Бев само набљудувач. Бог работеше се, а јас бев само нурнат во размислувањето за Него. Сфатив дека ситуациите со кои се соочував се дојдени за да ме доведат до оваа точка на пукање за да научам да му се предам на Бога, и да се потпрам само на него. Чувството беше необјасливо, и јас се чувствував многу блажено, мирно и слободно. Помислив мора да е неверојатно да се биде постојано во оваа состојба, еднаш откако ќе достигнат повисоки нивоа на Светост.”

Да се молиме на Бога, трагачите ширум светот да бидат инспирирани со овој напис да го надминат егото на подвоеноста за да го искусат Бога во себе.