Günlük yaşamımızda her hareketi yaparken, derinden yerleşmiş olması nedeniyle kendi varlığımızın her zaman farkındayız. Bu benlik farkındalığımız beş duyumuz, zihnimiz ve zekamız aracılığıyla gerçekleşir. Buna göre, tüm olaylar bu farkındalığın kendisiyle ilişkili olarak meydana gelir veya deneyimlenir. Manevi açıdan bu varoluşa küçük ‘i’ deriz. Öte yandan, ruha (ātmā) veya içimizdeki Tanrı’ya ise büyük ‘I’ deriz.
Manevi uygulama yapmaya başladıkça, hayatımızda çalışan daha yüksek bir güç, yani Tanrı’nın varlığını algılamaya başlarız. Manevi yolculuğumuzda ilerledikçe, Tanrı’nın hayatımızda ve çevremizde varlığına dair bu farkındalık artar. Aynı zamanda kendi varlığımıza veya küçük ‘i’ye odaklanma azalır.
Manevi duygu (bhāv), kişinin hayatındaki ‘i’nin, Tanrı’nın veya Guru’nun (Tanrı’nın öğretim prensibi) varlığı ile eşit yoğunlukta farkındalığı ile değiştirilmesidir. Günlük yaşam aktivitelerini yürütürken bu duyguya dayanarak ve bu temele dayanarak hayatı deneyimlerken, Tanrı’nın veya Guru’nun varlığının herhangi bir biçimde yoğun bir şekilde farkında olma haline, Tanrı’ya veya Guru’ya karşı manevi duygu denir.
Kişi manevi duygu durumunda olduğunda, o an için bilinçaltı zihni Tanrı ile birleşir. Zihin ve zeka geri planda kalır ve kişi Tanrı ile daha derin bir birlik deneyimleyebilir. Dolayısıyla bu durumda kişi, maneviyat veya Tanrı hakkında herhangi bir düşünceye veya şüpheye sahip değildir.
Manevi duygu, Adanma Yolu (Bhaktiyoga) ve Guru’nun lütfu Yolu’nda (Gurukrupāyoga) yaşanan bir durumdur.
Aşağıda, manevi duygusu olan bir kişinin süptil bilgiye dayalı bir çizimi yer almaktadır. Bu süptil bilgiye dayalı çizim, oldukça gelişmiş altıncı his görüşüne sahip bir SSRF arayışta olan kişisi tarafından yaratılmıştır.
