Hayatın amacı olarak Saadet

1. Giriş

Küçüklüğümden beri iyi bir insan olmaya ve büyüdükçe tüm görevlerimi yerine getirmeye çalıştım. Ancak, ergenlik çağında aklıma ‘Neden buradayız?’, ‘Hayatın amacı nedir?’, ‘Olan her şeyin bir sebebi olmalı mı?’, ‘Tanrı orada mı?’ vb. gibi sorular gelmeye başladı ve bu benim manevi arayışımın başlangıcıydı. İlk olarak birçok manevi kitap okudum. Ondan sonra arayış, şiir yazmak, şarkı söylemek, müzik bestelemek, enstrüman çalmak vb. gibi farklı sanat dalları aracılığıyla devam etti. Bu süreçte içsel bir gözlem başladı ve farklı manevi deneyimler yaşandı, ancak bunlar oldukça nadir ve çok temel seviyedeydi. Üniversiteyi bitirdikten sonra tüm sorularım hala cevapsızdı ve etrafımdaki insanlar gibi yaşamaktan daha fazlası olduğundan şüphelenmeye başladım. Bu yüzden depresyona girdim. İyi bir işim ve büyük bir dairem olmasına rağmen içimde boşluk ve amaçsızlık hissediyordum. Gündüzleri işe gidiyor, geceleri ise biraz rahatlamak için marihuana içiyordum.

2. 2001’de manevi uygulamaya başlama

Hayatımı değiştiren olay 2001 yılında gerçekleşti. İşimi kaybettim, ama uzun zamandan sonra kendime zaman ayırabildiğim için bir miktar rahatlama hissettim. Sonra şiirlerime bir yayıncı bulmak için başka bir şehre gitme düşüncesi geldi. Orada bir SSRF arayışta olan kişisiyle (şimdiki eşimle) tanıştım. Ona şiirlerimi gösterdiğimde bazı yorumlar yaptı ve bunlar aracılığıyla içsel arayışımı anladığını fark ettim. Konuşmak için oturduğumuzda çok güçlü bir manevi deneyim yaşadım: İlahi altın renkli bir enerji bulutunun ikimizin üzerine indiğini hissettim ve 2 saat içinde uzun zamandır sahip olduğum tüm soruların cevaplarını aldım. O an, bunun benim için doğru manevi yol olduğunu fark ettim ve Tanrı’nın İsmini zikretmeye başladım. Marihuana içme alışkanlığım, herhangi bir özel çaba göstermeden, sadece 6 aylık zikirden sonra tamamen durdu. Son sigarayı içtiğimde, kafamı sıkıştıran ve içine girmeye çalışan koyu gri bir bulutun süptil bir görüntüsünü gördüm. Ondan sonra marihuananın çok zararlı olduğuna kesin olarak inandım.

3. Zorluklar – kaderi yaşamak : 2001 – 2008

Bundan sonra her şey çok hızlı gelişmeye başladı. Birkaç günde bir olumlu bir manevi deneyim yaşar, ardından olumsuz bir deneyim yaşardım. Sanki pozitif ve negatif enerjiler benim için savaşıyordu. Manevi uygulamadan çok ilham aldım ve tüm bunları arkadaşlarımla paylaşmaya çalıştım. Beni dikkatlice dinlediler, ancak sonrasında fazla bir şey olmadı. Bir süre sonra ailem manevi uygulama yaptığımı fark etti ve onlara bunun ne hakkında olduğunu açıklamaya çalıştım. Ancak, manevi uygulamanın benim için önemini anlamaları yerine, işler gerçekten çirkin bir hal aldı – beni durdurmak için tüm güçlerini, enerjilerini, paralarını ve hatta hukuki yolları kullandılar. Daha önce onları her zaman dinlesem de, bu sefer manevi uygulamanın bana en iyi gelen şey olduğuna dair sağlam bir inanca sahiptim ve ne pahasına olursa olsun devam etmeliydim. Bunlar çok zor ve çetin zamanlardı. Başka bir şehre taşındım ve çok daha iyi bir iş buldum. Tüm arkadaşlarımı kaybettim ve ailem bana sırt çevirdi. Birçok kez şüpheye düştüm: Manevi uygulama bu kadar acıya değer miydi? Böyle bir karar vermekle doğru mu yaptım? Sadece Tanrı’nın ve arayışta olan kişilerin yardımıyla zikir çekmeye, satsang’lara(Mutlak Hakikatin eşliği) katılmaya ve Mutlak Hakikate hizmet etmeye (satsēvā) devam edebildim.

4. Manevi uygulama tam zamanlı aktivitem haline geliyor – 2008

Yukarıda anlatılan mücadelelerden sonra birkaç yıl boyunca zihinsel ve fiziksel olarak çok yorgun hissettim. İşyerinde 10 saat geçirirdim, eve döndüğümde birkaç saat boyunca manevi şifa ve zikir yapardım, sonra Mutlak Hakikate hizmete sadece 1-2 saat ayırabiliyordum. Artık devam edemeyeceğimi, elimden gelenin en iyisini yaptığımı ve gücümün tükendiğini hissettiğimde her şey yeniden değişti. Aradan birkaç yıl geçtikten sonra ailemle olan hukuki meseleler benim lehime sonuçlandı. Biraz zaman sonra işimden ayrılıp tüm zamanımı manevi uygulamaya ayırabilecek kadar maddi durumum vardı. Böylece bir anda tüm dış güçlükler sona erdi ve başıma gelen her şeyin Tanrı’nın gizli bir nimeti olduğunu fark ettim. Tanrı zor kaderimi birkaç yıla sıkıştırdı, böylece hayatımın geri kalanını Maneviyata adayabildim ve bunu kaldıracak enerjiyi de sadece O verdi!

5. Ego giderme – 2012

Nihayet manevi uygulama için yeterli zaman oldu, bu yüzden giderek daha fazla zamanı sāttvik faaliyetlerde geçirmeye ve kişilik kusurları giderme ve ego giderme. ve ego giderme gibi maneviyatın farklı yönlerini daha ciddi bir şekilde uygulamaya başladım. Ekstra çaba sarf etmem nedeniyle beklentilerim ortaya çıktı. Örneğin, artık ruhsal olarak hızla büyümem gerektiğini, başkalarının çabalarımı takdir etmesi gerektiğini, Tanrı’ya daha fazla sorumluluk gerektiren bir hizmet almam gerektiğini vb. düşünüyordum. Ancak bu gerçekleşmiyordu. Diğer birçok arayışta olan kişi daha hızlı bir şekilde manevi olarak gelişti ve çabaları fark edildi ve örnek olarak paylaşıldı, bu yüzden kendimi onlarla karşılaştırmaya başladım. Sonra kendimi kötü ve depresif hissettim ve ‘İyi bir arayan değilim’, ‘Tanrı ve Guru’nun ne yaptığını anlamıyorum’, ‘Neden diğerleri ilerliyor, ben neden ilerlemiyorum?’ gibi düşüncelere kapıldım. Böylece kendime en büyük düşmanım oldum ve bu tür düşünceler baskın hale geldiğinde en derin şüphelerimi ve en kötü düşüncelerimi arayışta olan kişilere anlattım. Uzun süre içimde birikmiş olduğu için bir volkan gibi patladı. İçsel güç öyleydi ki, her şeyi dışarı çıkarmak zorunda kaldım, hatta manevi uygulamayı bırakma pahasına! Her şeyi paylaştıktan sonra, kendimle ilgili sahip olduğum imajım tuzla buz oldu. Bunların hepsini paylaştığımda Tanrı’nın beni manevi uygulamadan uzaklaştıracağından korkuyordum. Ancak bu olmadı. Arayışta olan kişiler beni yargılamadı, aksine devam etmem için içtenlikle desteklediler. Ancak şimdi anlıyorum ki, bu Tanrı’nın benim egomu bana çok açık ve net bir şekilde gösterdiği zamandı, böylece artık iyi olduğumu iddia edemezdim. Bu anlayış, kendi iyiliğim için egomu parçaladı.

6. Dönüşüm : 2013 – 2014

Yukarıda bahsedilen olaydan önce manevi olduğumu düşünüyordum. Ancak, Maneviyatın gerçekte ne olduğunu bilmediğimi fark ettim. Sonrasında, kendimi ‘hiç kimse’ gibi hissettim. Bu hayatta manevi zirvelere ulaşacağım yönündeki tüm beklentilerim yok oldu ve o anda içsel dönüşüm başladı. Her gün manevi uygulama ve Tanrı’ya hizmeti keyifle yapmaya başladım ve sadece bu manevi yolda olma fırsatı için bile minnettar hissettim. Her yıl Hindistan’daki SSRF Manevi Araştırma Merkezi’ne gitmeye ve orada en az 3-5 ay geçirmeye başladım. Bu sadece Tanrı’nın lütfu sayesinde mümkün oldu. Tanrı’yı ​​beni yükseltmeye zorlayamayacağımı veya ondan bunu bekleyemeyeceğimi anladım. Yapabileceğim tek şey, manevi uygulamaya içten çaba göstermek, şükrü sürdürmek ve manevi gelişim Tanrı’nın zaman çizelgesine göre gerçekleşecek. Bu hayatta ne kadar kaderi yaşamam gerektiğini bilmiyorum, ancak şunu biliyorum : Tanrı beni en büyük sefillikten ve amaçsız hayattan kurtardı ve bana sonsuz Allah beni büyük sefaletten ve amaçsız bir hayattan kurtardı ve bana sonsuzluğa giden yolu gösterdi. Saadete!

Herkes farklıdır, bu yüzden karşılaştırma yapmamalıyız. Herkesin Tanrı’ya giden kendi yolu vardır. Tanrı, bize inanarak ve O’na ulaşmak için çaba göstererek ilk adımı atmamızı bekler. Sonra bize yardım edecek ve tüm engelleri aşmamızı sağlayacaktır. Tam olarak bana olan da buydu. İnsanlar cahillik yüzünden Maneviyata zaman ayırmayı bir zaman kaybı olarak düşünürler, bu yüzden enerjilerini dünya/Maya/Büyük İllüzyon ile ilgili hedeflerin peşinde koşarak harcarlar. Gerçek ise tam tersi. Tanrı’ya ve manevi uygulamaya adanmış her düşünce ve an, Tanrı’nın bilincinde kaydedilmeye devam eder ve asla kaybolmaz. ‘Manevi hesabımıza’ eklenir. Ancak, tüm dünyevi arayışlar, hedefler ve başarılar geçici ve zamana bağlıdır. Geriye dönüp baktığımda, eğer o zamanlar bana gelecekte ne olacağımı söyleselerdi, muhtemelen gülüp geçerdim. Bu sayede, hayatımızı O’nun ellerine teslim edersek, Tanrı’nın hepimiz için çok büyük, hayal edebileceğimizden çok daha büyük bir planı olduğunu anladım.

Birçok içsel değişim oldu :

• Öfke azaldı ve durumlara karşı daha huzurlu ve kabulleniciyim

• İyi olmadığım ve Tanrı’ya ulaşamayacağım korkuları da yok oldu

• Yaşam alışkanlıklarım iyileşti. Eskiden olduğumdan daha disiplinli ve çalışkanım

• Bencilliğim azaldı ve başkalarını çok daha fazla düşünüyorum

• Öz değerlendirme ve içe dönük olma arttı

• Çoğu zaman mutlu ve memnunum

• Saadeti deneyimliyorum

Tanrı’ya şükürler olsun,

Sayın A.K., Sırbistan, Avrupa